Tenerife - Veel geleden, niet gemekkerd

Nadat de eerste rit hier 'slechts' 82 km was, wilde ik de volgende dag graag een langere rit maken. Want hoe ga ik anders de 30.000 halen dit jaar? 🤡

Terwijl ik routes aan het maken was, realiseerde ik me al snel dat ik meer dan 3000m zou moeten klimmen als ik een rit van 100+km wilde doen. Dat lot accepteren voelde eerlijk gezegd als een stom idee, aangezien ik nog nooit veel meer dan 2000m heb geklommen op een dag. (En toen ik dit deed, was ik behoorlijk dood.) Ik maakte de route toch, noemde hem “Afsterven voor een vuurtoren?”, en zou de volgende ochtend beslissen hoe ik me daarbij voelde.

‘s Ochtends controleerde ik de route nog een keer om te zien of er iets gedaan kon worden aan de steilheid van sommige beklimmingen, maar dat was niet echt het geval. Het was dus alles of niets, maar 'niets' was niet waarvoor ik hier was gekomen. Ik moest wel.

Naast de zorgen die ik had over de hoogte van de beklimmingen, was klimmen ook iets wat ik nog nooit alleen had gedaan. Dus ook al was de keuze om te gaan snel gemaakt, toch was ik vlak voor vertrek erg nerveus.
Maar als er één ding is dat het leven me heeft geleerd over hoe om te gaan met elke vorm van angst, dan is het dit: Denk niet te hard na over wat je angstig maakt, maar bedenk wat je jezelf kunt leren als je het ding toch doet.

Óf ik zou het halen en mezelf leren om meer vertrouwen te hebben in mijn fietsvaardigheden, óf ik zou er niet in slagen de rit te voltooien en mezelf dan leren hoe ik het probleem moest oplossen. Het enige wat ik kon doen was winnen!

En winnen deed ik. Niet alleen ben ik ervan overtuigd dat deze rit wel eens in de top 10 zou kunnen komen van de mooiste die ik ooit in mijn leven zal doen, ik heb mezelf ook heel goed weten te managen. De overtuiging dat er meer te leren was dan te verliezen, maakte het heel gemakkelijk om me niet al te druk te maken over alle hypothetische problemen die ik onderweg tegenkwam.

Denk aan: steile afdalingen maken wetende dat ik ze weer zou moeten beklimmen met een 34-28, kippenpootjes en extra weerstand van mijn derailleur die tegen mijn cassette aankwam. Ik ging gewoon mijn best doen en daarbij mijn lot accepteren, wat dat dan ook maar ging zijn :) Ik kwam ook per ongeluk op een snelweg terecht (bedankt Komoot!!), klom gewoon nonchalant met mijn fiets over de slagboom ernaast en vervolgde mijn weg richting de zee, wetende dat ik het hotel uiteindelijk wel zou vinden.

Achteraf gezien denk ik dat mijn nervositeit/angst deels te maken had met het feit dat ik mezelf nog steeds zag als een jongere versie van mezelf. Iemand die in paniek raakt als die niet weet wat die moet doen, dan bevriest, stil wordt, en zich in een hoekje (of onder een tafel) wil verstoppen. Een zelfbeeld dat niet klopt, noch ergens toe dient.

DUS; een dag vol nieuwe inzichten, prachtige panorama’s en waardering voor mezelf. Fietsen is mooi 💕