Over het algemeen zou ik zeggen dat ik een behoorlijk vrolijk persoon ben. Vooral als ik aan het werk ben, zit ik vol energie en zorg ik ervoor dat ik een glimlach op mijn gezicht heb als mensen hun deur opendoen. Soms blijkt die glimlach helaas een ongepast gebaar te zijn.
Vandaag had ik zo'n moment. Hier volgt een voorbeeld van een korte emotionele achtbaan die het werken van een apotheekdienst kan bevatten:
Ik, op mijn blijst: “Goedenavond! Pakketje van de apotheek!”
Een man, die er een beetje gedissocieerd uitzag, deed de deur open. Terwijl ik moeite had om de situatie te lezen, opende hij het zakje dat ik hem had aangeboden om te zien wat erin zat. Met waterige ogen keek hij me aan en zei: “Ik heb de apotheek gebeld om dit te annuleren. Dit was voor mijn vrouw. Ze is gisteren overleden.”
Ik voelde meteen een gat in mijn borst ontstaan dat zich snel vulde met verdriet en schuldgevoel voor een fout die ik niet had gemaakt. Nu waren we allebei verloren in de situatie.
Na het aanbieden van mijn condoleances en (ik hoop) een gepaste hoeveelheid excuses, overhandigde de man mij het pakketje terug en ging ik weer op weg.
'Gelukkig' bevond het appartement zich op de 11e verdieping, dus ik had wat tijd om te huilen in de lift.
Net genoeg tijd om de emoties eruit te laten. Want eenmaal beneden ga je op weg naar de volgende patiënt. Die, vaker dan niet, op je zit te wachten. En, voor wie je niet wilt vergeten te glimlachen.
Reactie plaatsen
Reacties