Als een gedachte die bij je opkomt is: “Waarom zou je zoiets in hemelsnaam doen op deze fiets?” Nou, dan ben je niet de eerste die ‘m denkt. Tot nu toe hebben veel mensen me deze vraag gesteld, en dat was eigenlijk best leuk. Het bood me de kans om woorden te verbinden aan een beslissing die - in eerste instantie - alleen gebaseerd was op een onderbuikgevoel.
Van al mijn fietsen is 'Penny' verreweg de zwaarste en daarmee zeker de langzaamste. Maar, als ik aan mezelf denk als fietser, is het voor mij niet logisch om een van mijn andere fietsen te kiezen. Dit is waarom: Ik ben nooit snel geweest en ik ben ook geen racer. Wat ik wel ben, is een fietskoerier. Dat ben ik al bijna 7 jaar, en dat is inmiddels ongeveer een kwart van mijn leven. Ik ben het grootste deel van mijn kilometers bezig met het dragen en organiseren van vracht; dat is wat ik ken en waar ik goed in ben. En bovenal, wat fietsen betreft, voelt het als thuis.
Ik denk dat bij het fietsen van ultra-afstanden - net als in het leven zelf - je zelf je grootste obstakel bent. En zeker omdat het mijn eerste ultra is, blijf ik liever dicht bij wie ik ben en waar ik me het prettigst bij voel. Zodat er niet (mogelijk) een extra obstakel ontstaat.
HOEWEL, dat betekent niet dat ik in de toekomst nooit zal overstappen op een lichtere fiets, want - net als het leven zelf - identiteit is niet statisch. We veranderen, we passen ons aan, we groeien. En als we het goed doen (zou ik zeggen) dan houden we, al is het maar tijdelijk, vast aan de dingen die resoneren. Op dit moment is dit de keuze die het meest overeenkomt met wie ik ben en wat ik nodig heb om comfortabel te zijn, en dat geeft me alle vertrouwen dat ik deze uitdaging tot een goed einde kan brengen. Nog minder dan 20 dagen te gaan!!! Ik ben er klaar voor 🌞🙏🏼🙏🏼
Reactie plaatsen
Reacties