Efficiënt kachelen 🐺⛓️‍💥

Ik heb geprobeerd een manier te verzinnen om de twee delen waaruit het verhaal van deze rit bestaat met elkaar te verbinden, maar het lukt me niet. Dus ik ga gewoon twee delen schrijven. Structuur is voor sukkels!!

DEEL 1

Deze rit zou de tweede testrit voor RatN worden. Het doel van vandaag was voornamelijk efficiënter pauzeren en eten. Als ik de tijd die ik nodig had om mijn ketting te repareren (1u15m) van mijn totale inactieve tijd aftrek, hou ik ±55 minuten over, terwijl ik 11 uur en 15 minuten heb gefietst. Goed gedaan dus!! Dit geeft me vertrouwen in aan loop naar de uitdaging die voor me ligt.

Ik had ook expres wat extra spullen meegenomen, om het extra gewicht te simuleren waarmee ik zou fietsen tijdens RatN. Het gewicht kan waarschijnlijk nog iets beter verdeeld worden over de fiets, maar over het algemeen denk ik dat ik kan concluderen dat ik het prima trek om alles voorin te dragen. En dat deze fiets zeker mijn voorkeur heeft voor RatN 🌞✨️

LESSEN/IDEËEN voor RatN;
✨️ Uitproberen hoe het voelt om een deel van het gewicht aan mijn vork vast te maken, in plaats van alles gewoon in de krat te gooien.
✨️ Trek een extra jasje aan voordat je begint met het repareren van je fiets, niet erna ☃️
✨️ Neem een kleiner kettingblad mee voor de beklimmingen in Limburg
✨️ Zoek rekoefeningen/routines voor schouders en heupen, om te doen na grote ritten of volle dagen koerieren
✨️ Vraag (een) fietsenmaker(s) welke onderdelen/gereedschap ik altijd bij me moet hebben
✨️ Mezelf een schouderklopje geven want het gaat GOED.

DEEL 2

Een groot ding waar ik elke keer weer opnieuw moeite mee heb, is op tijd van huis gaan. Dit geldt voor elk soort afspraak en ik leer op dit moment dat dit blijkbaar ook geldt wanneer ik in mijn eentje ga fietsen.

Vandaag - eigenlijk bijna volgens schema - vertrok ik een uur te laat. Wat deed ik in die tijd? Kijken naar de Legend of Korra (het vervolg op Avatar the Last Airbender). Geen slechte reden, zou ik zeggen 🌞.

Er was niet veel bijzonders aan de hand tijdens de eerste 110 kilometer van de rit. Ik voelde me eigenlijk goed, had niet veel last van de wind en kon zonder moeite door blijven gaan. Totdat mijn ketting plotseling brak. Ik fietste net een dijkje op, niet hard of met veel kracht, en het was ook geen steile 'beklimming'. In de afgelopen drie jaren dat ik fiets, heb ik nooit échte mechanische problemen gehad. Alleen twee lekke banden en een probleem met een rem dat makkelijk te verhelpen was. Dus hier was het dan, mijn eerste echte mechanische probleem. (Leuk!)

Ik moet toegeven dat ik altijd een beetje bang ben geweest dat er ooit 'echt' iets kapot zou gaan, terwijl ik alleen was en niet wist hoe ik het moest repareren. En dat is precies wat er gebeurde: ik was alleen, mijn fiets reed niet meer en ik was praktisch radeloos. Ik stuurde meteen een berichtje in twee groepsapps met de vraag of er eventueel iemand was die ik kon bellen om het reparatieproces met me door te lopen. Hierna opende ik meteen YouTube om zelf aan de slag te gaan. Blijkt dat er genoeg YouTube-video's zijn over het schoonmaken/vervangen/quick-linken van je ketting, maar geen (makkelijk te vinden) filmpjes over hoe je een ketting die je nog wil gebruiken opnieuw kunt koppelen. Ik bekeek een paar video's, destilleerde de informatie die nuttig was en verwijderde nog een schakel van mijn ketting. Toen belde Jelte me op. Precies op het juiste moment, want ik had een belangrijk detail over het hoofd gezien bij het verwijderen van een schakel. Ik stond op het punt om het op te geven. Nu kon ik het repareren, mijn reis voortzetten én had ik een nieuw trucje geleerd. Bedankt Jelte!!!

Ik fietste door in dezelfde makkelijke flow, terwijl ik enkele pas herontdekte liedjes aan het meezingen was. Na 2 uur begon ik me te beseffen dat ik nog minstens 3 uur in het donker moest fietsen, en mijn stemming sloeg om. Ik had ooit gezworen dat ik Drenthe nooit meer in het donker zou doen, omdat het gewoon te donker en te griezelig is - zelfs in de kleine dorpjes - om rustig te blijven en me veilig te voelen als ik in mijn eentje ben. Maar, ik wilde ook zo snel mogelijk bij mijn moeder thuis zijn, want ze zou opblijven om me op te wachten. Dus ik dacht: “Hoe erg kan het echt zijn? 60 kilometer fietsen is makkelijk, het is maar 3 uur, ze gaan vanzelf voorbij als ik gewoon blijf trappen.” Dingen zouden misschien moeilijk worden, maar dat zou ook betekenen dat ik er iets van kon leren. Ik ging de duisternis in, mijn oorspronkelijke route aanhoudend, want dat zou de kortste en waarschijnlijk ook de snelste zijn.

Ik zal niet liegen, ik ben een groot deel van die 3 uur doodsbang geweest. Mijn (nieuwe) lamp werkt goed als je door plaatsen en stedelijke gebieden fietst, maar het licht is te fel en niet wijds genoeg om goed te kunnen zien in echt donkere gebieden. Het contrast tussen wat verlicht is en wat niet, is te groot om je omgeving goed te kunnen zien. Ik kon dus de hele tijd maar een heel klein deel van de weg zien, ook nadat ik de hoek van de lamp had bijgesteld.

Het eerste onprettig uitdagende deel was een weiland waar mogelijk koeien op de weg liepen. Nu waren die er gelukkig niet, maar op je hoede moeten zijn voor iets wat je niet kunt zien aankomen... niet geweldig. Ik had het gevoel dat tegen de tijd dat ik ze kon zien, ik al tegen ze aan zou zijn gefietst. Op de een of andere manier dacht ik dat ik, nadat ik door dit veld heen zou zijn gekomen, het ergste wel achter de rug zou hebben. Dus ik volbracht dit stuk voorzichtig, 'overleefde' de 3 lange kilometers op een laag tempo en slaakte daarna een luide zucht van verlichting.

Helaas ontdekte ik al snel dat de wegen tussen het veld en de volgende gehuchten ook slecht verlicht waren, en dat ik nog twee bosachtige stukken te gaan had die ik vergeten was. Ik wilde nog steeds snel bij mijn moeder zijn, dus ik besloot de angst weg te wuiven en door te gaan. Het zou niet leuk worden, maar ik stelde mezelf hierbij de volgende vraag: “Wat is het ergste dat er kan gebeuren?” Ik dacht dat het te koud was voor enge kerels om buiten rond te lopen, dus mijn antwoord was: “Een wolf tegenkomen, maar dat gaat echt niet gebeuren, Wendy. Je komt er vanzelf. Gewoon blijven trappen.”

In het bos liep parallel aan het pad een zandweg, die soms de verharde weg kruiste waarop ik fietste. Soms was dat in de buurt van bochten. Omdat ik nog steeds maar een klein deel van de weg kon zien, was het soms niet zichtbaar wanneer de weg een bocht zou maken. Af en toe keek ik op mijn Garmin om de weg te checken op bochten, waarna ik dan plotseling bijna frontaal op een boom inreed. (Want, bocht.) Door het reflexmatige remmen gleed ik drie keer uit in het zand. Het lukte me twee keer om overeind te blijven en één keer viel ik van mijn fiets. Gelukkig was dit een zachte landing zonder schade als gevolg.

Nadat ik rustig de grond had gecontroleerd op spullen die uit mijn fiets konden zijn gevallen - en ik heb mezelf ervan moeten overtuigen dat rustig te doen - hoorde ik iets ritselen tussen de bladeren achter me. Ik sprong zo snel mogelijk weer op mijn fiets en begon te rijden terwijl ik nog niet eens wist waar de weg was. Gelukkig had ik de weg meteen gevonden, want de golf van paniek die dit moment opvolgde had niet samen kunnen gaan met ook nog de weg moeten lokaliseren. Ik had mijn ademhaling vrij snel onder controle en ging verder met aftellen hoeveel afstand ik nog te gaan had tot de volgende afslag. De volgende afslag die me uit de bomen zou leiden.

Na dit stuk was er nog maar één klein stuk met bomen over. Omdat dat een stuk was waar ik al vaker doorheen was gefietst, beloofde ik mezelf dat het goed zou komen. Toen ik ongeveer ⅓ hiervan had voltooid, zag ik iets bewegen. Een wezen dat eerst op me af kwam en waarvan ik daarna de staart tussen de struiken zag verdwijnen.

Daar was ‘ie. De wolf die ik nooit zou tegenkomen. Nu nam de wolf heel duidelijk geen aanstoot aan mijn aanwezigheid, noch toonde hij interesse, maar ik werd natuurlijk opnieuw overvallen door een golf van paniek. Gedeeltelijk probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat het een hond was en dat ik nog een onzichtbare eigenaar moest tegenkomen (maar hoe griezelig zou dat zijn geweest?). Daarnaast vertelde ik mezelf herhaaldelijk hoe belachelijk stom mijn plan om door te gaan was geweest. Na ongeveer een minuut werd ik plotseling helemaal rustig. Alsof mijn brein zich had gerealiseerd dat het niet meer erger kon worden dan dit. Alsof ik gewoon geen paniek meer over had. Eenmaal uit het bos hoefde ik nog maar 10 kilometer aan bekende wegen te volgen die verlicht werden met straatlantaarns. Waarna ik thuis warm werd begroet door mijn moeder, de kat die we hebben sinds mijn jeugd en een pizza.

De dag erna was ik vooral gefrustreerd ten aanzien van mezelf, omdat ik mezelf had gedwongen om iets te doen waar ik me eigenlijk niet prettig bij voelde. Zelfs als ik de dingen die ik tegenkwam niet was tegengekomen, had ik me nog steeds niet op mijn gemak gevoeld bij het op deze manier voortzetten van de route. Ik moet leren accepteren dat het oké is om soms bang te zijn en om ruzie te hebben met de dingen. Maar dat betekent paradoxaal genoeg natuurlijk ook dat het oké is om te worstelen met de vraag wanneer het nou het juiste moment is om mezelf te pushen en wanneer ik dat beter niet kan doen.

Dan, tot slot, om terug te komen op waar ik deze dag mee begon: de aflevering van Korra van vanochtend bracht een noemenswaardige wijsheid (Iroh!!) met zich mee, die ik besloot in mijn achterhoofd te houden op mijn ‘reis’ om te zien wat het aan het einde van de dag voor me zouden betekenen. Het gaat om de volgende tekst:

"If you look for the light, you can often find it. But if you look for the dark that is all you will ever see."
[...]
"Many things that seem threatening in the dark become welcoming when we shine light on them."

Nou, zoals je hebt kunnen lezen, was deze fietsdag veelbewogen en bracht hij genoeg (fietsen door de) duisternis om over na te denken. Wat ik in mijn eigen vrije tijd zal doen 🌞✨️