Ja, je mag me beschuldigen van favoritisme, want de vrouw over wie ik je nu ga vertellen is één van mijn favoriete wekelijkse gesprekspartners. En we hebben nog nooit een volledige zin tegen elkaar gesproken.
Ik zie haar tijdens een apotheekdienst die ik praktisch elke week fiets. Deze dienst bestaat voornamelijk uit herhaalde medicatie die door de brievenbus gaat. Dat betekent meteen dat voor de paar adressen waar ik wél moet aanbellen, de gezichten vrij bekend zijn geworden. En onder die adressen er is één vrouw die er echt uitspringt.
Nadat ik bij haar heb aangebeld, loop ik meteen naar het keukenraam. Ze opent de gordijnen altijd vrij abrupt, alsof ze snel wil kunnen inspecteren wie er is. Zodra de gordijnen opengaan, zie ik een vriendelijk gezicht met vervaagde tatoeages erop, dat meteen een glimlach vertoont als het me herkent.
De volgende stap is het overdragen van de medicijnen via het raam. Het zijn twee vensters die maar een klein stukje naar achteren kunnen worden getrokken vanaf haar kant, dus we moeten samen voorzichtig de pakjes door de spleet tussen het raamkozijn en de vensterbank schuiven. Omdat ze noch Engels noch Nederlands spreekt, is ons gesprek tijdens deze interactie niet echt verbaal, maar het voelt zeker alsof we met elkaar praten tijdens deze taak.
Nadat we dit stuk van het proces hebben afgerond, maakt ze soms – zoals vandaag – wilde zwaaiende handgebaren. Waarvan ik nu weet dat ze betekenen dat mevrouw wil dat ik even blijf staan terwijl zij weggaat bij het raam. Zodra ik terug heb gesignaleerd dat ik zal wachten, verdwijnt ze achter de gordijnen en komt ze terug met – wat lijkt – al het fruit wat ze zo 1, 2, 3 heeft kunnen vinden.
Vandaag was het een arm vol mandarijnen die ik maar wat graag aannam. We voltooien vervolgens dezelfde taak als met de medicatie, maar dan in tegengestelde richting. De interactie eindigt met dat we elkaar non-verbaal bedanken en begroeten, waarna we allebei verder gaan met onze dag.
Deze bijna rituele interactie zorgt er elke keer weer voor dat ik minstens de volgende 5 minuten rondfiets met een glimlach op mijn gezicht. Een compleet vriendelijke maar niet volledig ongecompliceerde transactie, die zonder complicaties wordt uitgevoerd. Vriendelijkheid en de bereidheid om elkaar te helpen is soms echt alles wat je nodig hebt.
Reactie plaatsen
Reacties