Ik wilde het laatste stuk van RatN nog een keer fietsen, omdat ik nog steeds moeite had met hoe ik mijn omgang met mezelf moest 'inkaderen', voornamelijk die van de laatst dag van de race.
Omdat het vandaag ook de langste dag van het jaar was, werd het plan om zo lang/ver mogelijk te fietsen. Dus, misschien helemaal terug naar Utrecht als ik daar zin in had, of misschien ergens in de buurt van de route een trein naar huis als dat het beste (b)leek. Ik zou beginnen op het deel van de route waar ik echt slecht begon te gaan (huilen omdat ik me eenzaam voelde), en maakte een gravel-route vanuit huis naar dat punt, voor wat extra entertainment 🤝🏻
De dag begon met een persoonlijk record: het kostte me slechts 1 uur en 15 minuten(!!) om vanuit mijn eigen bed naar mijn fiets te komen. In de eerste 160 km waren er maar twee dingen waar ik over kon klagen:
- Dat ik elke keer door hetzelfde saaie stuk van Nieuwegein heen moet als ik naar het zuiden ga.
- MUGGEN. Ik ben ongeveer 25 keer gestoken toen ik de positie van mijn zadel aan het bijstellen was 🥲
Voor de rest was alles helemaal goed. Eindelijk een zomerwaardige temperatuur, relatief rustige wegen en een leuke afwisseling van soorten gravel.
Toen ik in Limburg aankwam herinnerde ik me dat er een Strava-segment was gebaseerd op de RatN-route dat alle beklimmingen bevatte. Dus ik besloot te kijken waar het startte, en beloofde mezelf om deze keer in ieder geval sneller te zijn dan de vorige keer dat ik er was. Na afloop van het segment zou ik een plan maken om thuis te komen.
Vlak voor de start van het segment herkende ik de straat waarin ik me bevond. Het was de straat waar ik tijdens de race voor het eerst even was afgestapt om te huilen. Ik was een beetje verlamd door de herinnering, toen ik plotseling een klein egeltje op de weg zag lopen. Ik vergat meteen mijn zojuist herbeleefde verdriet en stapte zo stil mogelijk van mijn fiets, in de hoop het egeltje niet af te schrikken.
De egel leek te twijfelen over welke houding hij moest aannemen ten opzicht van mij. Nieuwsgierigheid werd gevolgd door een 'freeze'-reactie, waarna hij weer richting mijn camera liep. Ik liep van de weg af - zodat hij me zou volgen - en droeg mijn nieuwe vriend op daar te blijven. Ik hoop echt dat hij dat heeft gedaan. 🥹
Na deze ontmoeting begon het klimmen. Het Strava-segment was ongeveer 70 kilometer lang, en ik zou het in minder dan 6 uur en een paar minuten moeten voltooien. Als ik gewoon zou blijven fietsen, moest dat geen probleem zijn.
Terwijl ik verder reed, was ik verbaasd over hoe goed ik de wegen herkende. Zeker als je je bedenkt hoe moe ik was tijdens de eerste keer dat ik hier was. Hoe meer ik klom, hoe meer verward ik raakte. Verward over hoe ik dit in hemelsnaam voor elkaar had gekregen na 1600 kilometer, een korte nacht en met een fiets die 30 kilo woog. Hoe meer ik klom, hoe meer ik begreep waar ik mezelf doorheen had geduwd en waarom ik het zo zwaar had gehad. Hoe meer ik uiteindelijk klom, hoe meer het 'schuldgevoel over wat ik mezelf had aangedaan' veranderde in 'bewondering voor wat ik had voor elkaar had gekregen'. Als dat geen therapie is, dan weet ik het ook niet meer.
Na afloop van het segment had ik het gevoel dat de dag me ruimschoots had gebracht wat ik zocht. Meer dan ik van tevoren had kunnen willen. Ik voelde me ook behoorlijk moe, dus ik besloot de trein te nemen vanaf het dichtstbijzijnde station. In de trein terug naar Utrecht ontdekte ik dat ik de QOM voor het Strava-segment op net iets meer dan een minuut had gemist. Misschien is het niet helemaal eerlijk als je ‘m probeert en je niet ook volledig afgepeigerd bent van het voorafgaand deel van de ultra, maar ik kon het niet helpen een beetje teleurgesteld te zijn in dat ik niet efficiënter was geweest tijdens mijn pauzes om water bij te vullen. Misschien de volgende keer? 😬
-
Tldr; schuldgevoel > bewondering 🙏🏼
Reactie plaatsen
Reacties