Deze dag begon niet erg veelbelovend. Het zou een grijze en regenachtige dag worden; één van die dagen die je gewoon even moet doorstaan. En die je meestal snel weer vergeet zodra je een biertje drinkt met collega's, of zodra je thuis een warme douche hebt genomen.
Nadat ik bij een aantal bedrijven hun postbuspost heb bezorgd, maak ik mijn volgende stop om een pakketje van de grootste lokale boekenwinkel van Utrecht af te leveren. Een klant die relatief nieuw voor ons is, dus mensen zijn soms nog wat verbaasd als ze een fietskoerier voor de deur zien staan die de bestelde boeken komt afleveren.
Een zeer enthousiaste vrouw opent de deur op de begane grond van een portiekwoning. Nadat ze het pakket dankbaar uit mijn handen heeft genomen, vraagt ze: “U heeft zo’n bakfiets toch? Mag ik die alsjeblieft zien?” Blij verrast door deze vraag vertel ik haar dat ik haar een beetje moet teleurstellen omdat ik niet een 'echte' bakfiets heb meegenomen (de grote blauwe windvangers die we gebruiken voor het grotere spul) zoals ze waarschijnlijk verwachtte, maar dat ik haar alsnog graag mijn eigen, kleinere, fiets zou laten zien.
Deze suggestie werd beantwoord met een onveranderde hoeveelheid energie van haar kant, dus ik ging naar buiten om mijn fiets te halen en rolde hem door de voordeur van het gebouw. Wat volgde was een leuk en aandoenlijk gesprek vol waardering en bewondering voor mijn fiets.
Na het showen van mijn fiets en het beantwoorden van wat vragen, ging ik op weg. Op de stoep voor het gebouw kwam ik een man tegen die zei: “Straffe fiets!” Hij moet verbaasd zijn geweest over hoe blij ik het compliment in ontvangst nam, want mijn gezicht vertoonde nog steeds een brede glimlach die het resultaat was van het gesprek dat ik zojuist had gevoerd.
Regen? Grijze luchten? Niet waar ik fietste đâ¨ī¸ã
Reactie plaatsen
Reacties